ای لعبت خندان لب لعلت که مزیده ست؟

وی باغ لطافت به رویت که گزیده ست؟

نیکوتر از این میوه همه عمر که خورده ست؟

شیرین تر از این خربزه هرگز که چشیده ست؟

ای خضر حلالت نکنم چشمه حیوان

دانی که سکندر به چه محنت طلبیده ست

این خون کسی ریخته ای یا می سرخ است

یا توت سیاهست که بر جامه چکیده ست

با جمله برآمیزی و از ما بگریزی

جرم از تو نباشد گنه از بخت رمیده ست

نیکست که دیوار به یک بار بیفتاد

تا هیچ کس این باغ نگویی که ندیده ست

بسیار توقف نکند میوه بر بار

چون عام بدانست که شیرین و رسیده ست

گل نیز در آن هفته دهن باز نمی کرد

و امروز نسیم سحرش پرده دریده ست

در دجله که مرغابی از اندیشه نرفتی

کشتی رود اکنون که تتر جسر بریده ست

رفت آن که فقاع از تو گشاییم دگربار

ما را بس از این کوزه که بیگانه مکیده ست

سعدی در بستان هوای دگری زن

وین کشته رها کن که در او گله چریده ست